Hver man hvað bar hæst þarsíðasta þriðjudag? Hver man hvernig viðraði í vor?

Dagarnir skjóta upp kollinum og stinga svo af án þess skilja eftir sig ummerki, nema þá

örsjaldan þegar svo ber undir að tilteknu atviki tekst að klóra far í minnið.

Rista rúnir á innanverða höfuðkúpuna.

Hér gerðist þetta.

Að öllu öðru leyti er tilveran bara eins og hún er. Hversdagsleg. Meginþorra tímans

verjum við á eins konar millibili. Á tómu reitunum milli hinna útkrotuðu á dagatalinu.

Og öll mönnum við ýmiss konar millibil, svamlandi einhvers staðar á milli andstæðra póla

og teljumst hvorki vitleysingar né snillingar, hvorki smásálir né hetjur, heldur berum einhverja enn óræðari titla sem leynast þarna á milli.

Flestallt fyrirfinnst og á sér stað á millibilinu.

Millibilið er hvorki stórbrotið né ómerkilegt. Það er uppáhellt kaffi. Vanilluís.

Skýjaður sumardagur í lúmskum vindi. Það er „hvað segirðu?“ og „bara allt gott“.

En það er samt sem áður uppistaðan.

Millibilið er pláss og þar rúmast kannski allt sem skiptir máli í raun og veru.

Eitthvað hversdagslegt hér og nú getur reynst dýrmætt að degi liðnum eða jafnvel áratug. Ekki endilega sem ljóslifandi minning um skilgreindan atburð – far í minninu – heldur sem stemning, andrúmsloft, loðin tilfinning sem kitlar.

Já, dagarnir bruna burt og mökkurinn kann að virðast þéttur en stundum þarf þó ekki nema að staldra við til að sjá betur – til að dýpka millibilið og veiða upp úr því eitthvað sem annars væri kastað á glæ.

Eitthvað sem núllstillir, nærir, opnar, eykur skilning, framkallar bros, tendrar nýja tilfinningu.

Allar þessar útstillingar sem umvefja okkur.

Allar þessar örlitlu hreyfingar hins stóra heims sem eiga kannski þrátt fyrir allt skilið að rata á spjöld sögunnar, þótt ekki væri nema sem lítið og dauft krot á spássíu.

Á sýningunni má sjá verk Þórdísar Jóhannesdóttur sem eru afrakstur viðleitni hennar til að skrásetja millibilið. Og gott betur, því Þórdís hefur teygt millibilsaugnablikin til, magnað þau upp, steypt í ný mót og þar með fært okkur hinum ný og óvænt sjónarhorn á kunnuglegt umhverfi.

Þetta eru einföld form, að hennar sögn, sambland ljóss og skugga á mótum hins manngerða og hins náttúrulega.

Fyrirbæri og atburðir sem blasa við hvar og hvenær sem er, virðast jafnvel augljós í hennar huga, en eru þó gjörn á að fara fram hjá fólki.

Hér er tóm og hér er tilefni til að leiða hugann að öllu því athyglissvelta í tilverunni.

Hér hefur uppistaða daganna fengið að storkna.

Kristallast.

Og kannski glitrar jafnvel það gráa þegar það birtist í nýju ljósi.

Einar Lövdahl.